بنام خدا
سلام دوستان گرامی. مثل این‌که این صفحات وبلاگ من شده است صفحه آگهی فوت و تسلیت و تعزیت. همیشه از سالهایی که به یک می رسند خاطره مرگ دارم. سال 51 در قره‌بنیاد روستای پدری اول آقای مهدی سپس عمو داود بابای همکلاسیم یوسف و به تواتر چند نفر دیگر به تصادف از دنیا رفتند و آن چنان شد که مردم از شدت عصبانیت مرده شورخانه ده را به آتش کشیدند. سال 61 چهار نفر از افراد ده بخاطر قاچاق چند کیلو تریاک به چوخه اعدام سپرده شدند. سال 71 رحمان پسر عمه‌ام و چند جوان دیگر باز به به تصادف تلف شدند. سال 81 آقام خدابیامرز و پسر‌عمه‌ام اسد از دنیا رفتند و اینک در سال 91  به چهلم عمه صدیقه  نرسیده‌ایم و سیاه از تن در نیاورده‌ایم که پسر خواهرم میلاد که  جمعه شب به سختی تصادف کرده بود و به کمای عمیق رفته بود از عمق کما به دنیای جدید پا گذاشت و بار غصه و غم‌هایش را برایمان گذاشت و رفت که رفت! آه از این سالهایی که یک دارند! جوان بود و خوش چهره و  بشدت رفیق باز. تنها پسر خانواده که قرار بود چشم و چراغ خانه باشد و قرار بود در پیری دستگیر آبجیم و شوهرش داود باشد. بسیار تلخ است جوان از دست دادن! اصلا نمی توانم باور کنم که میلاد در کنارمان نباشد. دانشجوی سال دوم حسابداری دانشگاه ازاد اسلامی واحد اراک  بود. دیروز که اعلامیه‌اش را با آن عکس رنگی و زیبایش چاپ کرده بودند عمو رحم خدا رو به داود کرد و گفت بیا داود این هم کارت عروسی میلاد!! قرار بود ازدواج کند با دختری از همسایگان که عاشق شده بود و قسمت نشد و دیدار به قیامت رفت. حالا دیگر میلاد عسگری هم به خیل صدهزارسالگان پیوسته است. این همه به سر و صورت زدن شاید از این باشد که ما از آن دنیا اطلاعاتی نداریم. نمی دانم مولی علی هم می گوید بزرگترین اسرار مرگ است! شاید در کنار پدرم یا عمو رمضان پدر داود و یا عمه صدیقه و اسد... قرار گرفته است. خدایا روحش را شاد کن و به ما و مخصوصا پدر و مادرش صبر عطا بفرما که از روایات است که صبر بر مصیبت اجر دارد. امروز ساعت 10 صبح  از منزلشان واقع در محله فوتبال اراک جنازه تشییع می شود و ساعت 15 الی 17 در مسجد سیدها مجلس ختم برای تذکار به ما زندگان برگزار می گردد. اگر توانستید و وقت داشتید  بدانید حضورتان تسلا بخش است. یا حق.